ADAPTOWANIE dzieł niedramatycznych dla potrzeb teatru bywa przedsięwzięciem ryzyko­wnym; nie wszystko da się w teatrze "pokazać", nie każde, znakomite nawet, dzieło literackie cechuje się dostatecznym wewnętrznym napięciem dramaturgicznym, by stanowić rzeczywiście atrakcyjny materiał scenicz­ny. Cóż jednak począć z dzie­łem literackim (na przykład powieścią), które i przez te­mat i "charakter" stanowi wymarzony materiał te­atralny, pisane jest jednak w zupełnie innej konwencji gatunkowej? Wyjściem w takiej sytuacji może być zrobienie przedstawienia, któ­re główny nacisk położy na atmosferę tekstu, na we­wnętrzną konstrukcję pos­taci, wreszcie na filozoficzne i intelektualne przesłanie dzieła, mniejszą uwagę zwracając na jego dramaturgię i tradycyjną teatralność. Takie mniej więcej zało­żenia przyjęli sobie twórcy przedstawienia opartego na "Czarnym romansie" Wła­dysława Terleckiego, po­wieści, która już w momencie pier