Dyskusje na temat: jak grać Czechowa, trwają już wiele lat i ożywają z nową siłą przy każdej inscenizacji "Czajki", "Wujaszka Wani", "Trzech sióstr" czy "Wiś­niowego sadu". Wypracowa­ny w niemałym trudzie przez moskiewski Teatr Ar­tystyczny i traktowany później jako wzorzec styl me­lancholijnego dramatu, roz­grywanego w subtelnych półtonach, w mgiełce zadumy i w nastrojowych milcze­niach, nie przestanie chyba nigdy wzruszać tych najwdzięczniejszych widzów, którzy teatr przyjmują emo­cjonalnie. Ale równocześnie, jak dotąd tak i nadal, będzie on miał pewnie zawsze licznych przeciwników, utrzymujących, że konwencja jest przestarzała i, co gor­sza, nietrafna od samego po­czątku, wydobywa ona bo­wiem ze sztuk Czechowa tyl­ko jedną tonację, zubożając inne rejestry kompozycji ar­tystycznej. Stanowisko kry­tyków wzmacnia opinia sa­mego Czechowa, niezbyt po­no zachwyconego Mchatowską interpretacją jego sztuk. Jakiekolwiek byłyby racje obyd