ERWIN AXER, reżyserując w Teatrze Współczesnym w sceno­grafii Ewy Starowieyskiej i z muzyką Zbigniewa Turskiego już znaną warszawskim widzom "Rzecz listopadową" Ernesta Brylla stanął wobec poważnego zadania insceniza­cyjnego. Sztukę tę oglądałem kilkakrotnie, za każdym razem na scenach obszer­nych, jako widowisko gromadne, a w każdym razie wywierające takie wrażenie. W kameralniejszym obramowaniu sceny i widowni Teatru Współczesnego mocniej się uwydatnił każdy szczegół interpretacyjny i tym wy­raźniej odczuwało się w jakim stopniu autor jest polonistą, petryfiku­jącym znane formuły myślowe, a w jakim te formuły rozsadza własną inwencją i sprzeciwem, żeby nie rzec - buntem poety. Tekst wiele zyskał w naszych uszach i pamięci w zestawieniu z tamtymi hucznymi widowiskami. Przekonywała cyzelacją takich szcze­gółów gry, jak niezrównany popis Mai Komorowskiej w roli Aktorki, Wiesława Michnikowskiego i Mie­czysława Czechowicza jako Art