Gdyby ktoś chciał wybierać najgorszą premierę minio­nego sezonu teatralnego w Rzeszowie, zgłosiłbym kandyda­turę "Eryka XIV" Strindberga w reżyserii Jerzego Kreczmara. Nie było drugiego przedstawie­nia, którego myśl inscenizacyjna zostałaby tak skutecznie zakryta przed okiem widza, a ideowe przesłanie utworu równie zbanalizowane przez nieporadności ak­torskie. Rozczarowanie było tym silniejsze, że przyszło po dobrych premierach nie najgorszego sezo­nu - że przypomnę "Kniazia Patiomkina", "Damy i huzary", "Jana Macieja Karola Wścieklicę", "Ogrodnika z Tuluzy". A jeśli w dodatku powiem, że z nazwiskiem Jerzego Kreczmara łączono znacznie, znacznie więk­sze nadzieje, to będę nietaktow­ny, lecz szczery. W tym miejscu nienaganne maniery recenzenckie nakazywa­łyby przeprowadzenie analizy filologicznej sztuki Strindberga tudzież wypunktowanie przemy­śleń oraz intencji inscenizacyj­nych reżysera. Zrobiono to prze­de mną, czuję się więc niejako