Wychodząc naprzeciw zapo­trzebowaniu publiczności... - tak właśnie wypadałoby zacząć recenzję z "Betlejem polskiego" Lucjana Rydla, który wprowa­dził do swojego repertuaru Teatr Powszechny. Potrzeby publiczności, najoględniej mówiąc, nie zawsze mieli na względzie autorzy obowiązującej także i teatry li­nii propagandowej tzw. minio­nego okresu, a tylko nieliczni twórcy teatralni dawali wyraz swym odbiegającym od obowią­zującej linii przekonaniom ar­tystycznym. Z bogatego arsenału swoich środków i działań teatr wyłą­czył niemal zupełnie bardzo publiczności potrzebny element wzruszenia, jakby zapominając, że tylko ono rodzi prawdziwe wspólne lub indywidualne prze­życie, na którym zasadza się sztuka teatru. Obecnie zaś przypomniawszy sobie o swej funkcji emocjonalnej, odczuwa­jąc przecież to wszystko, co czują przeciętni "zjadacze chle­ba", sam spragniony wzruszeń, wychodzi naprzeciw równie spragnionej ich publiczności. Teatr Powsz