Bronisław Maj Ostatnio widziałem "Makbeta" w reżyserii Andrzeja {#os#2589}Wajdy{/#} w Starym Teatrze, ze sceno­grafią Krystyny {#os#1120}Zachwatowicz{/#}. Przedstawie­nie bardzo mi się podobało, chociaż w tym wypadku określenie to może się wydawać nieadekwatne. Krakowska inscenizacja "Mak­beta" jest niebywale pesymistyczną diagnozą współczesności. Nadzwyczaj czysty w swo­im przesłaniu spektakl wspiera scenografia, utrzymana w monochromatycznej gamie, ascetyczna. Bardzo ciekawe wydają mi się główne role: Iwona {#os#788}Bielska{/#} jako Lady Mak­bet i Krzysztof {#os#849}Globisz{/#} jako Makbet. Nieste­ty reszta aktorów, z małymi wyjątkami, nie bardzo się do tego poziomu dostroiła. Nie zmienia to jednak mojego zdania o spekta­klu, którego myśl w banalnym skrócie moż­na by tak oto wyłożyć: zbrodnia Makbeta i Lady Makbet nie jest wynaturzeniem, wy­wróceniem na opak praw świata, w którym te postaci się poruszają, ale przeciwnie, jest przyjęcie