Jak się okazuje, tłumacz "Zmierzchu" Izaaka Babla, Jerzy Pomianowski był jeszcze powściąg­liwy, kiedy pisał w programach przedstawień, krakowskiego i warszawskiego: "Ten dramat został napisany po to, aby gminni jego bo­haterowie ukazać nam mogli żałos­ną wielkość ludzkich losów, które tak samo są nieodwołalne i niepow­tarzalne na przedmiejskiej ulicy, jak na dziedzińcach zamku Króla Leara". Mniej powściągliwi okazali się niektórzy recenzenci, jeden z nich napisał nawet o Bablu i o tej sztuce: "Szekspir z Odessy". Zapew­ne, jest to przesada. Nie wiem także, czy dobrą reklamą tej - dobrej, niewątpliwie - sztuki jest owa "ża­łosna wielkość ludzkich losów" uka­zywana przez "gminnych bohate­rów" - jak na dziedzińcach zam­ku Króla Leara". Przypinanie pi­sarzowi cudzych skrzydeł zawsze jest podejrzane. A już szczególnie wtedy, gdy te skrzydła pożycza się od wielkiego ptaka. Zresztą litera­tura rosyjska jest w tej dobrej sy­tuacji, że n