Jest początek marca 1945 r. Kończy się wojna. Z obozów ludzie wychodzą na wolność. Pierwszy dzień wolności przeżywa też grupka oficerów polskich, jeńców z 1939 r. Zatrzymują się w miasteczku, w którym pozostał tylko niemiecki lekarz i jego trzy córki. Najstarsza Inga została w przeddzień zgwałcona przez któregoś z wyzwolonych ludzi. Jeden z oficerów - Jan, widząc przerażenie ojca, postanawia zapewnić córkom ochronę. Inni protestują. Pawet i Karol opuszczają zajęte wspólnie mieszkanie. Wraca w grupie solidarność, kiedy rano niedobitki dywizji SS szturmują miasteczko. Zaatakowani bronią się. Sytuację rozwiązują w końcu sojusznicze czołgi. Zwycięstwo... ale z dzwonnicy kościelnej rozlega się jeszcze odgłos wystrzałów. Stamtąd seriami z pistoletu automatycznego strzela Inga. Strzela Jan w tamtym kierunku, milknie salwa z dzwonnicy. Najważniejsze są wyprowadzone z tych sytuacji postawy moralne bohaterów. Dziwny to pierwszy dzień ich