"WESELE" ciągle się gra i zawsze okazuje się, że warto je grać. Bez "We­sela" nie można już so­bie wyobrazić polskie­go teatru. Ale tym trudniej pokazać w nim coś nowego. Tym trudniej coś prawdziwego o nim napisać. O żadnym polskim dra­macie nie napisano tyle, co o "We­selu". Napisano sporo rzeczy mąd­rych i jeszcze więcej sprzecznych i bałamutnych. Najlepsza sztuka Wyspiańskiego obrosła przez 60 lat dzielących nas od krakowskiej prapremiery ogromną skorupą po­lonistycznej i teatralnej tradycji. A przecież jest ona zarazem naj­popularniejszym naszym drama­tem. I każdy chyba ma do nie­go pewien własny, osobisty sto­sunek. Bo stało się "Wesele" - w całości - jakimś narodowym sym­bolem. Jednym z okienek, przez które przyzwyczailiśmy się patrzeć na niemały odcinek historycznej tradycji. Tak też weszło "Wesele" do literatury, od Kruczkowskiego po Witkacego, Gałczyńskiego, Mrożka. Jednocześnie nie można wciąż zapomnieć, że to narodow