W wyznaniu "Pro domo mea" Karol Hubert Rostworowski (1877 -1938) pisał o swoich dwu najwybitniejszych dramatach - "Judaszu z Kariothu" i "Kaliguli": " I w jednej i w drugiej sztuce mojej osobą dramatu jest etyka chrześcijańska, której to dzieje, o ile życia i sił mi starczy, w cyklu dramatów zamknąć pra­gnę". Poprzez losy ludzi wpisanych w dzieje odlegle jak i w losy współ­czesne chciał autor zbliżyć się do tajemnicy Boga, jego bezgranicz­nego miłosierdzia i franciszkań­skiej miłości. Szukał przebaczenia "dla zbrodniarzy wielkich i małych, świadomych swego posłan­nictwa i ograniczonych prostacz­ków. Najplastyczniej uwidoczniła się jego twórcza ideologia we wspomnianych dramatach historycznych. W obiegowym, powszechnym pojmowaniu zarówno Judasz, jak i krwiożerczy tyran rzymski, Kajus Cezar Kaligula, są synonima­mi największych przestępstw; natomiast Rostworowski zobaczył w nich tylko ludzi słabych, ułom­nych, w gruncie rzeczy biedn