,,Wesele" Hanuszkiewicza jest jednak "Weselem" Wyspiańskiego. Mimo że inscenizator poobcinał tekst przystosowując go do swojej wizji teatralnej (oczywiście skróty zawsze się robi, ale tu są one bardzo dra­styczne, wyleciało też całkowi­cie kilka postaci, a kilka połączono w jedną); mimo że po­przestawiał i poszatkował kilka scen (ale nie tak wiele, głównie sceny z Nosem, które przeszły z trzeciego do drugiego aktu i stały się jakby komentarzami i intermediami między poszcze­gólnymi wizjami); mimo że świadomie przeciwstawił się dotychczasowej tradycji teatral­nej i z góry naraził się wy­znawcom zasady: "świętości nie szargać!" (zresztą w programie szeroko i przekonująco przy­pomniał, że ta świętość-tradycja opiera się na bardzo ni­kłych podstawach). Przedstawienie w Teatrze Powszechnym - obok aprobaty - może budzić w pewnych szczegółach sprzeciw, w innych dyskusję czy wątpliwości. Ale ważne jest wrażenie całości: z teatru