Prapremiera "Sonaty Belzebuba" to sukces głównie natury teatralnej. Mieszany zespół, złożony ze śpiewaków i aktorów, okazał się nader sprawny w realizacji karkołomnych niekiedy po­mysłów Witkacego, pomnożonych jesz­cze przez reżysera Bogdana {#os#1747}Hussakowskiego{/#}, i scenografa Jana {#os#4186}Polewkę{/#}, zaś od innej strony zwielokrotnionych przez kompozytora Edwarda Bogusławskiego. Sama muzyka - poza jedną czy dwie­ma scenami - jest tu zresztą słabszą stroną całości. Mocniejszą - strona tea­tralna, dzięki wspomnianym realizato­rom i sprawnemu zespołowi wykonaw­czemu, w którym wybijają się zwłaszcza Erwin {#os#10843}Nowiaszak{/#} (Babcia Julia), Maciej {#os#23977}Witkiewicz{/#} (Joachim Baltazar), Jadwiga {#os#24115}Gadulanka{/#} (Hilda Fajtcacy) i Mariusz {#os#23978}Majewski{/#} (Istvan Szentmihalyi). Naj­mocniejszą wszakże - sam tekst Witka­cego, z którym kompozytor nie próbował nawet się zmierzyć. Ubocznym, ale istotnym walorem