DWA sceniczne portrety dwóch jakże różnych wiel­kich twórców: Chopin i Majakowski. I dwie różne poe­tyki ich literackiego i teatralnego kształtu. Chodzi o "Lato w Nohant" Iwaszkiewicza w Teatrze Rozmai­tości oraz "Majakowskiego" Szajny w Teatrze Studio. "Lato w Nohant", to już klasy­ka. W tym najlepszym sensie, w jakim klasykiem współczesnym jest Jarosław Iwaszkiewicz. Kla­syka żywa, bardzo nam bliska. Nie tylko dlatego, że Chopin. Ta­kże dlatego, że poprzez Chopina jest to sztuka bardzo polska. I ma bardzo polskie akcenty, chociaż akcja sztuki rozgrywa się we Francji, w pałacyku pani George Sand zapełnionym Francuzami: poza Chopinem są tu tylko dwaj Polacy: Antoni Wodziński, przyjaciel Chopina i brat jego niezapomnianej wielkiej miłości, oraz służący Jan. Pobrzmiewa ta polskość sztuki muzyką chopino­wską, ale przebija też z dialogu. Polskość nie sarmacka i nie siermiężna, ale ta wysublimowana przez Chopina. Chętnie się gra u nas tę s