WOKÓŁ powieści Wiesława Myśliwskiego "Kamień na ka­mieniu" powstała atmosfera sensacji literackiej. Część krytyki nie wahała się określać powieści mianem arcy­dzieła, syntezą chłopskiego losu, porównywać z "Chłopami" Rey­monta. W istocie jest to dzieło znaczące, jedno z najpoważ­niejszych spełnień prozy polskiej. Nic więc dziwnego, że powieścią Myśliwskiego zaintere­sował się teatr, bardziej ostat­nimi laty czuły na prozę niż dramat. Po "Kamień na ka­mieniu" sięgnął Bogusław Lit­winiec, twórca i dyrektor wroc­ławskiego "Kalamburu", nie­gdyś awangardowej sceny stu­denckiej, dziś jednego z zawo­dowych zespołów teatralnych Wrocławia. Litwiniec - idąc wiernie tropem rozlewnej i bo­gatej w materiał retrospekty­wny narracji Myśliwskiego - skonstruował epickie widowi­sko, mające odsłaniać korzenie chłopskiego losu, jego przeo­brażenia i niesezonowe warto­ści. Nie zawsze jednak udało się Litwińcowi - tym razem w ro