O tonacji i charakterze warszawskiego przedstawienia "Chłopców" decyduje rola Ta­deusza Fijewskiego, który występuje tu ja­ko Kalmita, pensjonariusz zakładu dla star­ców, usunięty z domu przez dużo młodszą od siebie żonę - aktorkę. Fijewski hojnie obdarzył Kalmitę - bohater sztuki Grochowiaka zyskał wdzięk i tego rodzaju we­wnętrzne ciepło, które od początku budzi sympatię i przykuwa uwagę. Obserwujemy uważnie, jak Kalmita reaguje - z ironią czy goryczą - na rozmowę o żonie, jak broni się przed upokorzeniem z chłopięcą agresywnością, jak dzięki "chłopięcości" re­generuje siły psychiczne. Zauważamy, że chodzi trochę utykając, co utrudnia mu przejście paru dzielących wnętrze na dwa poziomy schodków, że jest niezgrabny w ruchach i bezbronny. Odbieramy emocjo­nalnie, istotnie - jak to określa Grochowiak - heroiczną walkę, jaką prowadzi dla za­chowania własnej godności. Fijewski wy­grywa śmieszność i zdobywa współczucie,