"Kaligulę" napisał Albert Camus w 1938 roku; wysta­wiono dramat we Francji w 1945, z Gerardem Philipe w roli tytułowej, a w Polsce niedługo po Październiku. Wydawało się wtedy, gdy po całej Europie rozprzes­trzeniała się francuska filo­zofia egzystencjalna, iż od­kryto właśnie nowoczesną i na długo aktualną wykład­nię sytuacji człowieka w dzi­siejszym świecie. I cóż z tej filozofii i z tego przekonania pozostało obecnie? Inscenizację dramatu Alber­ta Camusa w warszawskim Te­atrze Dramatycznym ogląda się jak rzecz z innej epoki, dzieło klasyczne, nie budzące emocji, co najwyżej podziw dla znako­micie przeprowadzonej głów­nej myśli czy filozofii utworu. Zgadzamy się z jego tezami; ba - uważamy je za naszą włas­ność, bo rozpuszczone w dzie­siątkach dzieł literackich, tea­tralnych i filmowych przeniknę­ły powoli i niepostrzeżenie do naszej świadomości, a nawet potocznego myślenia. Trudno się nie zgadzać czy zgadzać z czymś, co