CERVANTES kojarzy się nam przede wszystkim z "Don Kiszotem", natomiast dramaturgia Hiszpanii tej epoki na przeło­mie XVI i XVII wieku nie­zmiennie z Lope de Vegą (nota bene,w życiu, śmiertelnym wrogiem osobi­stym Cervantesa). I oto jesteśmy świadkami widowiska, które wprowadzą zmiany w nasze dotychczaso­we na te sprawy poglądy. Okazuje się, że Cervantes był również auto­rem dramatycznym. Pokazano nam bowiem cztery z dziewięciu napisa­nych przez niego intermediów tea­tralnych. Powiedzmy sobie od razu: te nasta­wione na rubaszny, renesansowy dowcip jednoaktówki nie są dziś żad­ną rewelacją dramatyczną, ale zrozumiała jest decyzja ukazania ich dzisiejszemu widzowi choćby dla od­słonięcia soczystych szczegółów obyczajowych i typów, które znakomicie podpatrzył w swej niezwykle barw­nej wędrówce życiowej Cervantes. Podpatrzył, realistycznie odtworzył i gdy trzeba niemiłosiernie wykpił. W ten sposób powstały obrazki z intym­nego życia Hi