Ostatnia - bo z zeszłego roku - sztuka Arthura Mille­ra, która na scenę "Ateneum" dotarła z godną uznania szyb­kością, nazywa się "Cena". Idzie w niej o cenę starych mebli, które dwaj bracia sprzedają jako pozostałość po ojcu w szesnaście lat po jego śmierci. Przede wszystkim zaś o cenę, którą bracia ci zapła­cili za swoje życie, za uświa­domienie sobie prawdy o nim we wzajemnym oskarżaniu się i samooskarżaniu. Akcja sztu­ki trwa dwie godziny - tyle samo co przedstawienie. Czas sceniczny równa się dokład­nie czasowi realnemu. Ale w ciągu tych dwóch godzin sięga się - jak u Ibsena - wstecz i odsłania z przeszłości dra­maty. Dramaty wynikające - także jak u Ibsena - z po­staw moralnych i ich odnie­sień społecznych. Dwadzieścia osiem lat temu ojciec braci w czasie wielkiego kryzysu amerykańskiego z dnia na dzień z milionera stał się nędzarzem. Aby go rato­wać jeden z synów, ten zdol­niejszy, Wiktor, poświęcił się, zrezygn