Dużej miary, niezwykle wy­darzenie w polskiej literaturze dramatycznej: w 12 lat po śmierci pisarza ostatni jego utwór - przypadkiem ocalony z wojennej zagłady - przemówił pełnym, donośnym głosem sztuki bojowej, walczącej, sztu­ki, która teatr polski wzbogaca o dzieło, wypełniające dotkli­wą lukę w naszej dramaturgii. Dzieło, które reprezentuje po­stępowy, rewolucyjny nurt teatru z okresu Polski burżuazyjnej, w jego najbar­dziej zdecydowanym potępie­niu szaleństw i nikczemności sanacji, hańby i bankru­ctwa ustroju ówczesnej Polski. Znaczenie "Domku z kart" jest tym większe, że nasi dramatopisarze żyjący nie potrafili dotychczas, nie spróbowali dać wielkiego, syntetycznego obrazu czasu i rządów, które pew­nego rozdygotanego września zawaliły się - bo się zawalić musiały - właśnie jak domek z kart. Pośmiertne dzieło Zegadło­wicza jest końcową stacją ideowo-politycznej ewolucji pisa­rza. Ten głos ma siłę, zdolną poruszyć najg