Czarna przestrzeń krojona smugami światła i brzmiąca niespokojną wibracją muzyka Roberta Łuczaka tworzą pełen ciemnych namiętności świat Szekspirowskiej Burzy. Młodzieńczy Prospero, jakby przed chwilą wygnany z rodzinnego Mediolanu, marzy o zemście. Mocą wyobraźni powołuje do życia magiczne byty - podniebnego Ariela, łączącego w sobie pierwiastki męski i kobiecy; podziemnego- Kalibana; oraz ziemskie powłoki swoich prześladowców. Nawet Miranda i Ferdynand będą tworami jego imaginacji. Kreacje Prospera przyjmują najrozmaitsze kształty - od dźwiękowych, ubranych tylko w migawkę punktowego światła poprzez żywoplanowe wcielenia aktorskie, po intrygujące formy plastyczne, wykorzystujące techniki czarnego teatru: bezgłowe maszkarony-szynele i atomizujące się na oczach widzów lalki. Niestety w tym metaforyczno-magicznym świecie nie znalazło dla siebie godnego miejsca Szekspirowskie słowo. Ewoluuje jednak z każdym kolejnym przedstawieniem, coraz p