Bóg nie wymaga aż tyle. Zasłyszane. Szalenie budująca i radosna refleksja, do jakiej dobrnąłem po obej­rzeniu najnowszej premiery Starego Teatru, jest taka, że Agniesz­ka Lipiec-Wróblewska bardzo oryginalnie panuje nad skompli­kowanym i tajemnym światem liczb. Wziąwszy mianowicie na warsz­tat II oraz VIII część "Dekalogu" Krzysztofa Kieślowskiego i Krzysztofa Piesiewicza, Lipiec-Wróblewska bezkompromisowo pokazała istotę przepaści, jaka rozpościera się pomiędzy 2 a 8. Zanim jednak dotarła do przepaści, słusznie dotarła - którego to sa­motnego kroku w dzisiejszych, kompletnie przecież pokiełbaszonych czasach aż wstyd nie docenić - dotarła otóż do sedna równości i kolej­ności. Najpierw celnie zauważyła, że skoro się robi akurat dwie części "Dekalogu", to spektakl powinien składać się z części ściśle dwóch, albo­wiem 2=2. To zauważyła i tak też uczyniła, po czym, idąc śmiało za arytmetycznym ciosem, równie bezkompromisowo