NIE zabrakło odwagi - przy­znać trzeba - adaptatorom powieści Witolda Gombrowi­cza "Opętani" zrealizowanej na scenie Teatru Narodowego w War­szawie. Każda zresztą przeróbka sceniczna prozatorskich utworów tego pisarza jest poważnym ry­zykiem, ponieważ narzuca się za­raz porównanie z często granymi sztukami Gombrowicza. Jednak pokusa innego ukazania, także i dzieł prozatorskich autora "Opę­tanych" opanowała nasze teatry, o czym świadczy choćby udana inscenizacja "Trans-Atlantyku" w Teatrze im. Jaracza w Łodzi czy niezbyt udana "Ferdydurke" w Teatrze Studio w Warszawie. Tym razem ryzyko było jeszcze większe, bo choć "Opętani" pod­dali się zabiegom adaptatorów - to jednak pamiętać warto, że po­wieść drukowana pod pseudoni­mem Z. Niewieski, w dwóch przedwojennych popołudniówkach kielecko-radomskim "Expressie Wieczornym" i warszaw­skim "Kurierze Porannym" zy­skała sobie opinię "powieści bru­kowej" podtrzymywaną zresztą i przez nielicznych