Z prawdziwą satysfakcją stwier­dzam, iż proces budowania teatru na dobrym europejskim poziomie w warszawskiej operze został zakończony. Potwierdziła to w wielkim stylu światowa prapre­miera dramatu Joanny Bruzdowicz "Bramy raju" według Jerzego An­drzejewskiego. Inscenizacją tą uznałbym za najlepszą od momentu objęcia Teatru Wielkiego przez Ro­berta Satanowskiego w 1981 roku, choć przez te siedem lat widzieliśmy w Wielkim szereg spektakli wybitnych. Widać dziś jasno, iż kierownictwo Wielkiego konsek­wentnie i celowo zmierzało do punktu, który został wreszcie osiąg­nięty, wychowując wokalną mło­dzież, ściągając świeżych scenogra­fów i reżyserów, dobierając reper­tuar i stale poszukując najbardziej wartościowych modeli i struktur teatru. Spektakl nie jest typowo opero­wym widowiskiem. Z wahaniem podjąłbym się klasyfikacji jego ty­pu formalnego. Nie widzę też, w znanym mi światowym repertuarze, podobnych precedensów. Ze wzglę­du na