Dwusetna rocznica Teatru Narodowego, uświetniona w ubiegłym, jubileuszowym roku otwarciem odbudowanego gmachu Teatru w Warszawie, wiąże sie jak najściślej z imieniem Wojciecha Bogusławskiego. Co prawda, w czasie przedstawienia "Natrętów" Józefa Bielawskiego w 1765 r., którą to datę - jako przełomową dla dziejów rodzimego repertuaru na naszych scenach - uznano za początek historii narodowej sceny, Bogusławski był jeszcze pięcioletnim dzieckiem. Dopiero w kilkanaście lat po premierze "Natrętów" obrał sobie syn poznańskiego rejenta niezbyt jeszcze poważany zawód aktorski. Bardzo szybko zasłynął jako aktor, reżyser, autor, pedagog i propagator polskiej twórczości, słowem - jako reformator narodowego teatru. Przez całe życie rozwijał Bogusławski ożywioną działalność również na prowincji, m. in. w Kaliszu, tak bliskim mu ze względu na niedaleką podostrowską Sobótkę, która przez pewien czas stanowiła majętność rodziców, a dla niego same