MINĘŁY już trzy lata od czasu, gdy młody dramaturg radziec­ki Aleksander Wampiłow uto­nął w Bajkale, ale dzięki sile talentu jego sztuki trwają, docierają rów­nież do nas, do naszego teatru. Powiedzenie "dzięki sile talentu" oznacza bardzo dużo. a właściwie bardzo mało. Co sprawia, że dwie jednoaktówki Wampiłowa: "Historia z metrampażem" i "Dwadzieścia mi­nut z aniołem" "przebiły się" do warszawskiego Teatru Dramatyczne­go? Co sprawia, że ogląda się je z dużym zainteresowaniem i że jedno­cześnie nasuwają się różne skoja­rzenia i refleksje, nawet luźno z Wampiłowem związane? Na pewno wszystko zaczyna się od podziwu dla talentu komediowego autora, dla świetnych, wyrazistych, satyrycznych charakterystyk postaci. Ale od tego się tylko zaczyna. Trud­no bowiem oczekiwać, by wrażliwe­mu odbiorcy nie nasunęły się skoja­rzenia z polską literaturą. Nie będą to skojarzenia zbyt dalekie, bo prze­cież świat pokazany w tych sztukach prze