W plastycznej twórczości {#os#8731}Stasysa{/#} teatr od dawna był widoczny, wystarczy przypomnieć często przezeń stosowany w różnych warian­tach motyw maski. Dalszy krok ku sztuce scenicznej stanowiły coraz bardziej rozbudowywane akcje i in­stalacje w salach wystawo­wych i w plenerze. W ubie­głym roku, zauroczony mitem Van Gogha, przeprowadził Stasys w Kazimierzu nad Wi­słą wieloelementowy seans poświęcony pamięci holen­derskiego malarza, osnuty na wątkach jego tragicznego ży­cia i oryginalnej sztuki. Do­pełnieniem stała się kolejna akcja, tym razem podczas wer­nisażu retrospektywnej wy­stawy w Krakowie, gdy Sta­sys ponowił - w innych już warunkach i formie - swój podziw i uwielbienie dla Van Gogha. Propozycja zmierzenia się z autonomiczną sceną tea­tralną przyszła jednak z zu­pełnie innej strony i była, jak się wydaje, inspirowana nieco wcześniejszą, warszaw­ską akcją Stasysa, zainsceni­zowaną w Galerii "Studio" przy wystawie zatyt