W ciągu ostatnich kilku tygodni wchodzi na sceny teatrów warszawskich trzecia z kolei sztuka współczesna, reprezentująca naj­świeższy dorobek polskich pisarzy. Po "Krecie" Lutowskiego i "Takich czasach" Jurandota oglądamy obec­nie w teatrze Domu Wojska Polskie­go prapremierę sztuki Jana Stefczyka "Baśka". To "zagęszczenie" pre­mier sztuk współczesnych wskazuje, że szturmowe natarcie dramatopisarzy na aktualną, związaną z naszym codziennym życiem tematykę - po pewnym okresie zahamowania i "ucieczki w historię" - znów przybie­ra na sile. W obu widzianych po­przednio sztukach, w "Krecie" i "Ta­kich czasach" zauważyliśmy słuszną tendencję do walki ze schematem, który w pewnym okresie zaciążył na sztukach naszych pisarzy, zauważy­liśmy próby sięgnięcia głębiej, pod zewnętrzną powierzchnię zjawisk i konfliktów naszego życia. "BAŚKA" Jana Stefczyka nosi również te same cechy walki ze schematem; zadanie, jakie sobie po­stawił autor, jest