W oczekiwaniu na zapowie­dziane najważniejsze wydarze­nia sezonu w Operze Poznań­skiej - nową wersję "Fausta" Gounoda oraz "Salome" Ry­szarda Straussa - dla podsy­cenia napięcia otrzymaliśmy coś w nastroju karnawałowym: "Barona cygańskiego" Jana Straussa. Wbrew anachronicz­ności libretta (choć fachowcy cenią je dość wysoko obok li­brett dwóch pozostałych naj­lepszych operetek tego kompo­zytora, tj. "Zemsty nietoperza" i "Nocy w Wenecji") "Baron cygański" okazał się wydarze­niem nadspodziewanie aktual­nym jako zjawisko czysto mu­zyczne. Wobec dzikiego tło­ku na salach balowych, któ­rych właściciele w pogoni za zyskiem już dawno przestali mieć na względzie przyjemność swoich gości, wobec zgoła ha­niebnego poziomu orkiestr kar­nawałowych, w których rzępoleniu trudno poznać już nawet nie Straussa, ale w ogóle wal­ca - "Baron cygański" w Ope­rze Poznańskiej jest oazą sztu­ki, jedyną okazją do refleksji nad istotą i czarem walca. B