Coraz większą trudność sprawia mi patrzenie na krzesło jako na krzesło - jak na zwykły mebel, przedmiot codziennego użytku. W sztuce Ionesco "Krzesła", granej w Warszawie, na scenie stało kilkadzie­siąt pustych krzeseł. Reprezentowały one (w wyobraźni dwojga bohaterów sztuki, Starej i Starego) ludzi, którzy przybyli ich odwiedzić: panie, panów, ministrów, generałów. Do pustych krze­seł zwracali się Stara i Stary z usza­nowaniem i powagą, aż wreszcie krze­sła wypełniły scenę nie tylko mecha­nicznie: widzowie uwierzyli, że scena jest zatłoczona i tylko ludzi nie widać, zamiast nich widać krzesła. Ta wiara zaś oznaczała, że autor odnosi sukces, skutecznie przeprowadza swoją tezę. "Krzesła" Ionesco, smutna rozprawa z trwałością ludzkich złudzeń, z reto­ryką, autosugestią i przywiązywaniem wagi do czasu, który przemija - to sztuka trudna. Zabieg uczynienia z krzeseł bohaterów, którzy sami swoją obecnością głoszą tezy autora --