Tynan nazwał Zakładnika "komedią dell'arte dwudziestego wieku". Krytyk radziecki Szestakow-Dmitrijew, rozmyślając o behanowskiej galerii maniaków, lumpów, pedałów i prostytutek, wskazał na jej arystofanejski rodowód. I chyba tak to jest: ludowość wydaje się być jedyną kategorią krytyczną, której zastosowanie nie grozi sfałszowaniem rzeczywistego wymiaru sztuki. Z niej trzeba wywodzić zawartą w Zakładniku etykę i filozofię. Bo nie jest to z pewnością teatr polityczny. Irlandia, IRA, brytyjskie uzurpacje i iryjski nacjonalizm - to zaledwie dalekie tło, z którego rodzi się pretekst fabuły i dramatu. Zakładnik jest ludową balladą o dwojgu młodych, prostych ludziach, którym zwichrowany świat położył się kłodą pod stopy. Nazywają się ci młodzi Teresa i Leslie. On jest Anglikiem, ona Irlandką. On protestantem, ona katoliczką. Jednak lud nie zna tych ojczyzn, a już z pewnością nie stawia ich ponad wszystkim w świecie. Jego jedynym patriotyzme