Rok temu "Matka" Witkacego, w październiku 1969 Schillerowska "Maria Stuart", pół roku wcześniej "Po górach, po chmurach" Brylla, przedtem "Dwa teatry" Szaniawskiego z 1968 r. Po drodze jeszcze tylko "Dwa teatry" w Leningradzie i "Śmierć planety" Dürrenmatta w Düsseldorfie. To wszystkie prace teatralne Axera w ciągu ostatnich czterech lat. Zbyt rzadkie są to premiery, by wierzyć, że przypadek decydował o wyborze. I zbyt ważkie są przedstawienia tego reżysera, by sądzić wolno, że tylko technika roboty scenicznej interesuje ich autora. Witkacy, Schiller, Bryll, Szaniawski - coś przecież istotnego za każdym razem te nazwiska znaczyły. Nazwiska i przedstawienia, które zrodziła owa z namysłem wybierana literatura. W pewnym wieku i po przebyciu jakiejś znaczącej w biografii artystycznej drogi nie robi się już nic dla kaprysu czy z potrzeby uczynienia czegokolwiek. Każdą premierą ma się coś do powiedzenia, nie chodzi już tylko o trafne czytanie tekstu, o