Przed premierą prasową szeptano tu i ówdzie, że "Awans" to sztuka deklaratywna, w której - nic, tylko frazeologia polityczna!... To niepraw­da. Trudno o "szepty" bardziej nie­sprawiedliwe, bardziej krzywdzące i autorkę i teatr. "Awans" to sztuka nie bez pew­nych błędów, ale - pełna życia, na­pisana z talentem, z polotem, bardzo wnikliwie i odważnie poruszająca problem dzisiaj w Polsce najżywot­niejszy: problem walki o budowę podstaw gospodarczych ustroju so­cjalistycznego i z walką tą wiążący się - niemniej istotny - problem przebudowy społecznej narodu. Te­mat zdawałoby się za obszerny na jedną sztukę. A jednak autorka po­trafiła w sposób pełen umiaru wy­odrębnić zagadnienia najistotniejsze, skoncentrować na nich uwagę i dać im sugestywny wyraz sceniczny: do­brą na ogół budowę sztuki, zacieka­wiającą fabułę, żywych, gadających po ludzku bohaterów. W akcji sztu­ki uczestniczy (oprócz grup staty­stujących) 28 osób, przeważn