Nie ma nic niestosownego w tym, że taka szacowna instytucja jak opera podejmuje się od czasu do czasu przed­stawienia lżejszego kalibru rozrywki. Państwowa Opera im. Stanisława Mo­niuszki w Poznaniu posiada na tym polu dobre i długoletnie tradycje: przez jej scenę przewinęła się niejedna ope­retka. W czasach, kiedy Poznań nie posiadał jeszcze oddzielnego teatru operetkowego, wprowadzenie do re­pertuaru Opery utworów Lehara czy Jana Straussa była koniecznością, wy­nikającą ze społecznego zapotrzebo­wania na ten gatunek muzycznej roz­rywki. Wszakże od 20 lat działa Ope­retka Poznańska i samym faktem swego istnienia zdjęła niejako z barków zespo­łu operowego ten obowiązek. Nie pozbawiło to przecież Opery możliwości przedstawiania operetek, co jest o tyle słuszne, o ile są to prezentacje wyraźnie różniące się w twym sce­nicznym kształcie. Zachowanie od­miennego - w porównaniu z Operetką Poznańską, od trzech sezonów noszącą miano Teat