Seria niedawnych premier krakowskich nie sprawiła zawodu wielbicielom nowoczesności. Obawiam się nawet, że i dla nich dawka okazała się zbyt wielka, wstrząsowa. "Nosorożec" Ionesco i "Indyk" Mrożka, "Kartoteka" Różewicza w Grotesce i dwa słuchowiska radiowe - Herberta, Kowalewskiego - zainscenizowane u Rapsodyków. Tymczasem wszystko; chociaż w chwili, gdy artykuł ukaże się w druku, na afiszu nowe premiery. Broszkiewicz oraz 0'Neill, jeśli tego ostatniego udałoby się jeszcze do jakichś praojców nowoczesności zaliczyć. Przedstawienia nierówne i odmienne w swej problematyce, a jednak zestawione razem stanowią zjawisko nieporównanie bardziej interesujące niż każde z nich z osobna. Prawem absolutnego przypadku okazało się nagle, w marcu, w Krakowie, że jeśli temat, jaki dla publicystyki stanowi teatr tzw. awangardy, jest niewyczerpany, to środki tego teatru, przynajmniej na naszym gruncie, wyczerpano już prawie do dna. Mam tu na myśli zarówno twórców