W bardzo współcześnie brzmiącym przekładzie ofia­rowano w sobotni (więc nietypowo) wieczór 21 czerw­ca... aż Strindberga. Miała to być zapewne polemika z autorem, mogła być rzecz arcyciekawa i arcytelewizyjna, stała się... grą ze Strindbergiem, grą w ciuciu­babkę pomysłów i koncepcji, którą realizowali źle pra­wie wszyscy aktorzy. Jedynie Karol Gustaw (Józef Onyszkiewicz) miał tu sens, sens i konsekwentnie prze­prowadzony sposób ujęcia roli, która zmieniła się, rosła i podlegała wszelkiej niezbędnej dramatycznej dialektyce. I jedynie Halina Słojewska (matka, Maria Eleo­nora) w epizodzie zagrała postać serio (na budowę roli - aż budowę - nie starcza tu materiału). Reszty aktorów mi żal, szczególnie Joanny Bogackiej (Krystyna) co do której reżyser nie mógł się do końca zdecydować co powinna grać: ambitną dziewczynę o ar­tystycznym usposobieniu, świeżo obudzoną kobietę, królową, która po prostu "jest królewska" cokolwiek