{#os#1241}Grzegorzewski{/#} ma zarówno zwolen­ników, jak i przeciwników. Zajadłych. Ci drudzy podnoszą głowy, ilekroć Grzego­rzewskiemu zdarzy się wyreżyserować coś z klasyki. Występują wówczas w roli straż­ników Litery - a zda się, że i Ducha - utworu. Bronią nienaruszalności dzieł (niewiele brakuje, a orzekliby, że arcydzieła są nietykalne), zapominając, iż wykładnia ideowa utworu jest historycznie zmienna. Oczywiście, oburzenie wywołane inscenizacją "Wesela" czy - ostatnio - "Nie-Boskiej komedii" nie jest całkiem bezzasadne: sceniczny kształt obu tych spektakli wywiedziony bowiem został nie tyle z "ustalonej" przez historyków litera­tury "ontologii" wspomnianych arcydzieł, ile z migotliwej, nie do końca jasnej obecności symboli, wykreowanych przez te arcydzieła, w naszym myśleniu o naro­dowej historii, o istocie tworzenia, o na­turze świata. Obie te inscenizacje - jak i znakomita większość prac Grzegorzew­skiego - zrealizowane są w