O przedstawieniu "Idioty" wg. Dostojewskiego w Teatrze Studyjnym trudno powiedzieć coś zdecydowania niepochlebnego. Dość dobra, in­teligentnie zrobiona adaptacja, zręcznie unika­jąca zamknięcia wyłącznie w ramach sensacyj­nej fabuły, gwarantowała połowę sukcesu. Ob­sada i gra aktorska na całkiem przyzwoitym poziomie. Jasno i czytelnie postawiony problem, misternie wyłuskany z całej zagmatwanej, przewrotnej i pełnej przeczących sobie wzajem elementów, filozofii Dostojewskiego. Nie błądzimy zatem i nie gubimy się wśród nawału myśli i zdarzeń, bo poruszamy się po drodze, którą jak drogę krzyżową wyznaczają stacje: pragnienie dobra z jednej strony, z dru­giej bezsilność dobra, a między nimi cierpienie i rozpacz ludzi nie naznaczonych apokaliptycz­ną pieczęcią Bożych wybrańców. Jest to więc przedstawienie poprawnie wystawione; "po­prawnie" tzn. w zgodzie z literą powieści, bez kompromitujących błędów reżyserskich i aktor­skich itp.