Dramaturgię Wampiło­wa zrodziło poczucie wię­zi z tradycją rosyjskiego dramatu. Nie chodzi tu o kontynuowanie wąt­ków, lecz o podobny mo­del postaci. Uporczywość tropienia w człowieku - człowieczeństwa. Ukryte­go często pod grubą war­stwą powszednich uczyn­ków, małych świństewek i pospolitych grzechów. Wampiłow potrafił do­strzec polemiczną aktual­ność tej koncepcji. Przeciwstawił ją dramaturgii niewiary i zwątpienia. To­talnej negacji i poczucia bezsensu życia... Goście hotelowi z Anegdot pro­wincjonalnych nie przypo­minają w niczym pozytyw­nych prymusów. Są za­gubieni, bezradni, skłopotani. Błądzą i mówią głup­stwa. Namiętności jakie nimi targają - to piłka nożna, dotrwanie do eme­rytury, pożyczenie kilku rubli. A jednak autor nie pokazał ich jako ludzkie strzępy, skazane na po­wolną agonię w świecie absurdu, lecz jako sumę nie wyzyskanych możli­wości. Dał im szansę: pozostawił otwartą kwe­stię, czy nagle n