"Teatr, to jest rzecz dziecinnie prosta, bo to znaczy rzeczywistość w świecie nierzeczywistym" - twierdził Jean Giraudoux. I kreował rzeczywistość sceniczna swoich dramatów z materii literackiej najszlachetniejszej próby. Przetwarzał najpiękniejsze motywy sztuki antycznej według własnej poetyckiej fantazji i wrażliwości. Finezyjny dialog, znakomite wyczucie dramatyzmu sytuacyjnego, subtelny rysunek psychologiczny postaci, wreszcie bogaty kontekst moralno-filozoficzny dramaturgii Giraudoux zapewniły mu pozycję najciekawszego w latach trzydziestych poety sceny. Po "Improwizacji paryskiej" w której wyłożył w formie dramatycznej swój program teatru realizowanego w spoinie z wybitnym inscenizatorem francuskim Louisem Jouvetem. powstawały następnie: "Amfitrion 38", "Judyta", "Wojny trojańskiej nie będzie", "Elektra", "Ondyna", "Wariatka z Chaillot", "Sodoma i Gomora", "Intermezzo", "Za Lukrecję" i jednoaktówki: "Przyczynek do podróży Cooka", "Pieśń nad pieśni