Urodzonego w 1925 Tankreda Dorsta kojarzyłam dotąd raczej z dorosłym reper­tuarem, zwłaszcza od czasu, gdy w la­tach 80. rozsławił go w Polsce Tadeusz Łomnicki kreacją w "Ja, Feuerbach". Tym­czasem Dorst już w 1953 w Monachium założył teatr lalkowy i wraz z żoną Ursulą Ehler pisuje sztuki dla dzieci (w Polsce prócz "Amelki, Bobra i Króla na dachu" grywa się także bajkę "Jak Matołusz poszedł szukać olbrzyma"). Dorst jest także teoretykiem teatru. W tekście "Scena jest miejscem absolutnym" na­pisał: "Teatr jest dla mnie swego ro­dzaju eksperymentem: wciąż na nowo podejmowaną próbą przedstawienia na scenie współczesnego człowieka ze wszystkim tym, co go stwarza, poru­sza, przeraża i ogranicza. Środki, któ­rymi się posługuję, są równie stare jak sam teatr: maska, przebieranka, iluzja, teatr w teatrze. Służą one temu, by po­stać sceniczna aktora mogła się wyda­wać wspaniała, a zarazem podejrzana. Służą one zarazem zakwestionowani