Recenzenci, którzy obejrzeli "Pętlę" HŁASKI przywiezioną do Białegostoku przez warszawski TEATR ADEKWATNY, muszą teraz tłumaczyć zawiedzionemu wi­dzowi, co było z Hłaski, a co z imaginacji MAGDY TERE­SY WÓJCIK (reżyserki i au­torki scenariusza spektaklu) i dlaczego, chociaż miało być "według" wyszło "obok" pierwowzoru literackiego. Tymczasem najuczciwiej by­łoby napisać - zgodnie z prawdą - że był to spektakl po prostu źle zagrany. REŻYSERIA i SCENO­GRAFIA wypadły cał­kiem porządnie - historia pokazana została ka­meralnie, w oszczędnej, przy­legającej do nastroju opo­wiadania opranie plastycz­nej. Sposób prowadzenia in­scenizacji mógłby się nawet podobać, gdyby nie kilka przesłodzonych scen z retrospekcji - np. z widmami Dziewczyny i Chłopca, gdzie zamiast liryki widz otrzymu­je trudną do przełknięcia czułostkowość. O tym, że spektakl rozczarowuje prze­sądzają jednak nie tyle potk­nięcia reżysera, co raczej wykonanie.