Aktorstwo jest zawodem niezwykłym; bo człowiek zdradza tu siebie, swoją aparycję, obyczaje, w sposób całkiem dosłowny, jakby ze służbowego obowiązku. Czasem staje się kimś lepszym, piękniej­szym, zaspokaja swe marzenia, kompleksy, ale często zamienia się w kogoś, komu w życiu nie podałby ręki. I wtedy się wy­żywa najpełniej, czuje że dostał rolę. Taki jest paradoks zawo­du, w którym piękno prowadzi do banału, a fascynuje brzydota. Co prawda pojęcie zdrady w znaczeniu odchodzenia od siebie skomplikowało się ostatnio. Dzi­siejszy aktor się stara nie tyle upodobnić do postaci, co upraw­dopodobnić tę postać, znaczy przydać jej motywację, zarówno historyczną jak współczesną. Je­go rola jest niby pośrednictwem między sytuacją przeszłości, w jaką autor swoją postać uwi­kłał, a powodami dla jakich ona nie przestała interesować współ­czesnych. Znalezienie granicy między wiernością tradycji a po­winnością wobec czasów, dla k