JEST w "Aidzie" wszystko, co może tworzyć operowy przebój. Rozgrywany w egzotycznym tle barwny melodramat, świetnie nakreślone sylwetki głównych bohaterów, wreszcie łatwo wpadająca w ucho, plastycznie oddająca każdy nastrój muzyka zjednały temu dziełu niebywałe powodzenie. Publiczność z miejsca zaliczyła je w poczet najbardziej ulubionych i najchętniej oglądanych. Dla realizatorów zaś, właśnie ze względu na swą "chwytliwość", stanowi opera Verdiego znakomity sprawdzian artystycznych możliwości: dając atrakcyjne pole do popisu, obnaża zarazem punkty słabe. Na datującą się od kairskiej prapremiery (1871) wielką popularność "Aidy" złożyły się także jej wielokrotne prezentacje we wszystkich chyba teatrach świata. Sceniczne dzieje dramatu Verdiego i Ghizlanzoniego to temat osobny, nie dający się zamknąć w kilku zdaniach. Bogactwo inwencji plastyków w połączeniu z niebagatelnymi możliwościami finansowymi niektórych oper dawało częs