W 23. Subiektywnym spisie aktorów teatralnych Jacka Sieradzkiego.

W poprzednim Spisie notowałem jej monodram "Tato nie wraca", chwaląc robotę, ale indycząc się, że obniża jego wartość publicznymi spowiedziami, gdzie zwierza się, że wszystko to są cząstki prywatnego życia, szczera prawda, intymności powywlekane na wierzch mające uwierzytelnić dzieło. Pisałem, że takie uwierzytelnianie diabła warte. W wywiadzie dla "Wyborczej" oświadczyła ostatnio, że ujęła ją ta moja ojcowska troska, napominanie surowe i serdeczne, uzurpatorskie wejście w skórę dobrotliwego papy. Pięknie, ale niewydarzony performans "Dokument podróży" w TR Warszawa, (gdzie rzucała w twarz widzom pytania, co ma robić, gdy rodzona matka nie chce z nią rozmawiać o żydowskim pochodzeniu) zdaje się świadczyć, że napomnienie poszło w las. Córuś! Świata nie obchodzą Twoje prywatne problemy, obchodzi go, co z nimi zrobisz, w co przekształcisz, co z nich wykreujesz. Nie zawracaj nam głowy kwestiami, które nie dają Ci spać, buduj z nich dzieł