Czołowe pisarz paryskiej awan­gardy teatralnej,Eugene Ionesco,dotarł do nas ze swym "Nosoroż­cem" w rozgłosie wrzawy,jaką wywołał zarówno w szeregach zwolenników,jak i przeciwników swej oryginalnej,a można by na­wet rzec: osobliwej twórczości. "Nosorożec" jest bowiem w tej twórczości pozornie karkołomną wprost woltą - od teatru całko­wicie irracjonalnego ku drama­towi o konstrukcji niemal kla­sycznej i treści niemal dziecinnie prostej. I znów jak poprzednio,czy to przy "Łysej śpiewaczce",czy przy "Krzesłach", czy nawet przy "Mordercy bez poborów",po­sypały się na pisarza pochwały z jednej,zarzuty z drugiej strony - z tą wszakże różnicą,że daw­ni entuzjaści przyjęli nowy utwór Ionesco z kwaśnymi minami,dawni oponenci natomiast okaza­li mu na ogól dużo przychylnoś­ci,znajdując,iż jest on pierw­szym szczęśliwym sygnałem po­wrotu pisarza na ziemię. Jak jest naprawdę z tym "No­sorożcem"? Czy jest on istotnie dowodem kapitulacji