Ostatnia premiera tego sezonu - "Clow­ni" - przenosi całą tę problematykę na piętro wyższe: w świat metafory literac­kiej i teatralnej. Rodowód spektaklu jest kabaretowy, zważywszy na kilkuletnią praktykę autora - to raczej zaleta. A jest to opowieść o losie artystów (cyrkowych) poddanych ciśnieniom procesów społecznych. Me­chanizm rządów zaprowadzonych przez demonicznego (choć niewidocznego) dy­rektora cyrku, odbiera clownom nie tylko swobodę działania, ale zmusza do tak częstych zmian masek, że prowadzi w końcu do zatracenia poczucia tożsa­mości. Kim są? Sami nie wiedzą. Czy tylko błaznami rozbawiającymi publikę, czy jednak ludźmi próbującymi w skompliko­wanym języku aluzji, niedomówień, ła­mańców reżyserskich, powiedzieć parę sensownych słów o rzeczywistości? Ale to nie koniec. Strzelecki obdarzył ludzi z cyrku bardzo dużą samoświado­mością. Jako zawodowcy angażują się oni bez reszty w absurdalne sytuacje, lecz też n