Tematem nowej współczesnej i aktualnej sztuki polskiej, jaką wystawiono ostatnio w Teatrze Starym jest przebieg obrad komisji kontroli partyjnej. Na scenie (w sali Modrzejewskiej) nie ma żadnych aluzji, żadnych uogólnień, żadnych wprowadzeń i wyprowadzeń w pole; nie ma też deklaracji, oskarżeń i nihilizmu. Jest dosłowny opis konkretu, jakim jest ta właśnie komisja kontroli złożona z aktorów Teatru Starego i jakim jest życiorys opowiadany przez podsądnego Grelaka, którego udaje Jerzy Trela. Sztuka i sposób jej wystawienia stawiają dokonanie Krzysztofa Kieślowskiego (autora i reżysera całości) daleko poza, a raczej daleko przed tym, co jest potoczną polską sztuką współczesną. Autor nie zajmuje się, tutaj w ogóle sztuką albo sprawami artyzmu w takim sensie, w jakim się ten artyzm pojmuje, lub w jaki chciałoby się go pojmować. Artyzm bowiem w naszej epoce jest uważany za coś nadzwyczaj specyficznego. Z jednej strony artyzm, sprawy sztuki i estety