Już po raz drugi w ciągu ostatnich parunastu miesięcy TADEUSZ ŁOM­NICKI zagrał główną i wielką rolę w dramacie, którego akcja toczy się w teatrze, a bohaterem jest aktor. Po raz drugi w stosunkowo krótkim czasie założył, iż będzie w stanie przykuć uwagę widzów, przedstawiając im na scenie reprezentanta włas­nego zawodu. I trzeba przyznać, że się nie omylił; w obydwu przypad­kach znalazł w wielkich, przepełnia­jących te sztuki monologach świetny materiał sceniczny I umiał go wyko­rzystać bezbłędnie. ALIŚCI efektowna wirtuozeria je­go gry musiała wywołać obok za­chwytów także wątpliwość zgo­ła elementarną: czy kaliber problemo­wy tych dramatów z aktorami w rolach głównych dorasta aby do kunsztu wy­konania? Kwestia nie tak znów błaha, gdy zważyć, jak bardzo nasz teatr współczesny upodobał sobie ostatnio autotematyzm, jak dalece stał się ego­centryczny, może nawet trochę narcy­styczny. Więc postawmy pytanie trochę