Nowy, dziwny świat. Ludzie w nim pokorni, zajmują się bezcelową i nieładną robotą w brudnym, pełnym żelastwa, blach i opuszczenia pejzażu mocno nasy­conym techniką. Stary klozet, sznury, zwoje drutu, przelewanie wody przez bidet, jakieś parkany, jakieś światła jak z bara­ku. Wokół tego zwijają się zajęci moc­no bezsensowną krzątaniną inteli­genci w kombinezonach. Cały czas mówią, właściwiej będzie napisać: dialogują. Na tematy filozoficzne; wyłącznie. Spierają się o Heidegge­ra, o jakieś dzieło muzyczne, o ro­dzaje krytyki strukturalistycznej. To leitmotiv. Bo obok tego jeszcze pojawiają się: aktorzy ubrani elegancko, skontrastowani z kombinezonowymi, zde­gradowanymi inteligentami, ich (ak­torów) kobiety oraz Tramwajarz, Fa­natyk, Starzec i Figuranci. A także Ona, czysta dziewczyna - jedyna, która mówi logicznie. Tramwajarz to ideolog, który chce uszczęśliwić świat (żebym miał was zgnoić, to was uszczęśliwię), Fanatyk