Jan Kaspro­wicz jest dzi­siaj jak gdyby zapomnianym poetą. I dlate­go na pochwa­łę zasługuje inwencja Teatru Nowego, który z dorobku pi­sarskiego auto­ra "O bohater­skim koniu i walącym się domu", "Buntu Napierskiego", "Nad przepa­ściami" itd. itd. wydobył jedno z cenniejszych jego dzieł: "Świat się kończy". Urodzony w roku 1860 we wsi wielkopol­skiej niełatwe miał Kasprowicz dzieciństwo i twardo borykał się z dolą, nim ukończył studia, nim został profesorem uniwersytetu, znakomitym poetą, drama­turgiem i świetnym tłuma­czem. Wprawdzie późniejszą jego twórczość przyćmią opary mistycyzmu i filozoficznych abstrakcji, wprawdzie rozwichrzą ją duchowe roz­terki i "uciszenia", jednak­że w pierwszym okresie, swojej działalności Kasprowicz mocno związany jest z zie­mią i z ludem, z którego wyszedł. Wzrusza go do głębi nędza, oburza krzywda spo­łeczna i wyzysk biedaków przez możnych tego świata: a wyraz tego daje m. in. w cyklu sw